Przy takim więc ewidentnym samozadowoleniu kluczową kwestią jest identyfikacja potencjalnych zagrożeń dla najważniejszych walut, które czekają nas w 2013 r. i które mogłyby zaburzyć obecny paradygmat.Pierwszym zagrożeniem jest bardzo dobrze już nam znany, ciągle trwający wyścig do dna dewaluacji w wykonaniu konkurujących ze sobą banków centralnych, które zamierzają drukowaniem pieniędzy utorować sobie drogę wyjścia ze swoich problemów ekonomicznych i fiskalnych.

Drugie zagrożenie jest poważniejsze – ryzyko nieznanego.W tym przypadku zagrożeniem może być nagłe uświadomienie sobie przez rynek, że obecne samozadowolenie opiera się na chwiejnych podstawach, tzn. że niekończąca się manipulacja ze strony banków centralnych w dłuższej perspektywie jest siłą destabilizującą, nie zaś stabilizującą, gdyż przeciąganie i udawanie buduje jedynie coraz bardziej kruchą gospodarkę, zależną od manipulacji.Każde takie olśnienie mogłoby spowodować nagłe, gwałtowne zamknięcie obecnej ogromnej przepaści między kiepskimi prognozami ekonomicznymi a rosnącymi cenami aktywów.Na rynku walutowym może to oznaczać istotne korekty kursu walut, którymi obrót dokonuje się wzdłuż osi ryzyka – zwłaszcza na rynkach wschodzących, ale także w przypadku głównych walut towarowych i dolara amerykańskiego.

DOLAR AMERYKAŃSKI

Amerykańska Rezerwa Federalna postawiła siebie samą w nader interesującej sytuacji, w której obietnica rozszerzenia bilansu na wielką skalę łączy się z powiązaniem stóp procentowych Fedu z kluczowymi zmiennymi gospodarczymi, tj. stopą bezrobocia i inflacją bazową.Biorąc pod uwagę strukturę demograficzną USA (coraz większa liczba przechodzących na emeryturę osób z pokolenia tzw. baby boomers) w 2013 r. stopa bezrobocia może nadal gwałtownie spadać, a rynek może zacząć przewidywać mniej więcej w połowie 2014 r. osiągnięcie za jakiś czas poziomu 6,5%, nawet przy marginalnych podwyżkach płac.Natomiast inflacja bazowa w USA odbiega jedynie o około pół procenta od progu wyznaczonego przez Fed.Fiskalna powściągliwość Amerykanów (zauważalna po raz pierwszy), zjawisko powrotu produkcji z krajów niskokosztowych, progi Fedu powstrzymujące dalsze luzowanie polityki pieniężnej oraz powrót zmienności na rynku będą oznaczały, że w pierwszym kwartale dla dolara amerykańskiego rozpocznie się bardziej trwałe ożywienie, i to dość znaczne.

EURO

Nie ma żadnego „scenariusza złotego środka” dla euro: gwałtowne ożywienie z końca 2012 r. przyszło po tym, jak rynek zdał sobie sprawę, że państwa członkowskie Unii Europejskiej są bardziej oddane idei unii niż dotychczas uważano.Obecne jednak „rozwiązania” w postaci tzw. łapacza (siatki ochronnej) Europejskiego Banku Centralnego i unii bankowej w UE nadal nie przynoszą realnej ulgi w odniesieniu do deflacji długu na peryferiach.Nawet jeśli uda się przymusić stronę niemiecką do coraz ściślejszej unii i euroobligacji, w dłuższej perspektywie UE nie rozpadnie się jedynie w wypadku nowej, ogromnej rundy ilościowego luzowania polityki pieniężnej ze strony EBC, ponieważ w taki czy inny sposób państwom peryferyjnym trzeba pozwolić, by się zdewaluowały.W którymś momencie w pierwszym kwartale nastąpi zatem przejście od tematu redukcji ryzyka w ogonie rozkładu do poglądu, że euro musi utrzymać swoją relatywną pozycję w nacechowanym konkurencją wyścigu dewaluacyjnym, w którym jak do tej pory zostawało znacznie w tyle.Nastąpi albo to, albo gwałtowne umocnienie się euro, co doprowadzi do rozłamu w UE, gdy zdyscyplinowane jądro UE doprowadzi do tego, że kraje peryferyjne pożegnają się z unią gospodarczą i walutową.Pierwszym ważnym poligonem dla unijnej solidarności będą decydujące wybory powszechne we Włoszech, które odbędą się w pierwszym kwartale roku.

JEN

W czwartym kwartale 2012 r. jen przeżył całkiem niezły wstrząs wobec nagłego nadejścia pospiesznych wyborów i ognistej, podżegającej do osłabienia jena retoryki w wykonaniu przejmującego władzę premiera ShinzoAbe z PLD.W pierwszym kwartale ruch w kierunku osłabienia jena może się nieco pogłębić, gdyż rząd Abe’go przejdzie do działań mających na celu osłabienie jena, a także ze względu na coraz znaczniejsze spekulacje co do ograniczonej niezależności Bank of Japan, w którym dowodzenie przejmie w kwietniu nowy nominat.Jednak zgodnie z naszym scenariuszem zakładającym powrót zmienności w pierwszym kwartale możemy zobaczyć bardziej dwukierunkowy charakter zmian na rynku jena, gdyż mało prawdopodobne jest, by osłabienie tej waluty miało charakter prostej linii – zwłaszcza w stosunku do walut zazwyczaj „proryzykownych”.Trzeba pamiętać, że Japonia ma olbrzymią skumulowaną międzynarodową pozycję inwestycyjną w wysokości 3 bilionów USD, nawet jeśli jej warunki handlowe przeszły ostatnio na stronę deficytu i prawdopodobnie nadal będą się pogarszały.Mimo wszystko jednak w dłuższej perspektywie czasowej nawis długu publicznego, sytuacja demograficzna Japonii oraz osłabienie rynków długu państwowego będą sprzyjały osłabieniu jena.

FUNT SZTERLING

W pierwszym kwartale funt odnotuje powrót w stosunku do euro, a w stosunku do dolara amerykańskiego jego notowania mogą być nieco słabsze,gdyż spodziewamy się, że w pierwszym kwartale EBC zasygnalizuje przejście do bardziej agresywnego nastawienia w kwestii luzowania polityki pieniężnej.W każdym razie funt posłuży jako „bezpieczna przystań” ucieczki od euro, gdyby ryzyka w ogonie rozkładu dla UE powróciły.Tymczasem w Wielkiej Brytanii dynamika polityki pieniężnej może być niewielka, gdyż rynek cierpliwie czeka na czerwcowe przejęcie sterów Bank of England przez Marka Carney’a.

FRANK SZWAJCARSKI

W ostatnim kwartale 2012 r. frank szwajcarski nie miał dużo słabszych notowań wzdłuż osi unijnego ryzyka w ogonie rozkładu, co jest dość zaskakującą zmianą; sugeruje ona, jak olbrzymi był nacisk wywierany na umacnianie się franka, ponieważ szwajcarski bank centralny dotychczas opierał się presji, gdy unijny kryzys zadłużenia państw był najgorszy w 2012 r.Jeśli unijne ryzyko w ogonie rozkładu będzie nadal malało, a konsekwencje ujemnych stóp procentowych dla depozytów w Szwajcarii dokonają cudu, SNB może poczuć się ośmielony, by przesunąć sztywny kurs wyżej, więc być może zobaczymy ruch EURCHF do góry w kierunku 1,25.Niemniej jednak biorąc pod uwagę prawdopodobne przejście EBC ku bardziej ekspansyjnej polityce pieniężnej w 2013 r., zwyżka może mieć dość ograniczony charakter, chyba że SNB i rząd szwajcarski wykażą dalszą determinację do ruchów przeciwko przewartościowanemu frankowi.

Autor komentarza:

John Hardy, dyrektor ds. strategii rynków walutowych Saxo Bank